Калі сонца ўстае,

разам з ім падымуся на ранку,

і пачну пакрысе

рыхтавацца да школы чужой.

Тата з мамай мае

не паправяць на мне вышыванку,

я не маю яе,

як і школы не маю сваёй.

Я малы беларус,

у выгнанні ці дзе нарадзіўся,

сваю мову вучыць

я ж у школе нідзе не магу.

За дарослых хаўрус,

сваім сорамам я расплаціўся,

што згубілі яны,

то не ведаю ці зберагу.

Ля партфеля майго

разлажыў я не нашыя знакі,

іх вучыць задалі,

і я мовай чужою вучу.

За зрачэнне свайго,

пэўна добрыя ставяць адзнакі,

і не ставяць калі,

беларусам застацца хачу.

Я маленькі яшчэ,

ды свой шлях адчуваю наўкола,

у заплечніку груз,

той чужынскай няпраўды нясу.

І куды пацячэ,

з тым цяжарам жыццё пасля школы,

будзе двойка ці туз,

і ці знойдзе сваю паласу.

Я дарослым скажу,

наймацней за ўсё вырасці мару,

каб па-іншаму жыць,

і здабыць чаго мне не стае.

І калісь раскажу,

я нашчадкам пра невуцтва хмары,

каб свайму навучаць,

маглі дзетачак дзеці мае.

Калі сонца ўстае,

разам з ім падымуся на ранку,

і пачну пакрысе

рыхтавацца да школы чужой.

Тата з мамай мае

не паправяць на мне (...)