Маналог самотнага кіта

Міраслаў ГРЫКА

Узровень палітычнага шуму ў Польшчы перавышаў усе дапушчальныя нормы. Аднак важная не гучнасць голасу, не аб’ём лёгкіх, нават не цвёрдыя аргументы і не разумныя аргументы бакоў, а тое, хто каго больш аббрэша, аплюе, падставіць нагу, каб той балюча ўпаў на твар. Тут прыдатныя вульгарныя паклёпы і намёкі. У такой плыні слоў няма цывілізаванага дыялогу. Гэта таксама не класічны маналог. Гэта нейкая маральная тарабаршчына, узятая з дна чалавечай выграбной ямы. Дзе праўда? — здзіўляемся. Бо ўсюды мы чуем адно слова, якое скланяецца па ўсіх склонах. «Хлусня». Яно злавесна кружыць над галовамі збянтэжаных грамадзян, як варона Явяльская. Кар, кар, кар! «Ведаеце гэта?» — пытаўся пан Фрэдра ў сваіх зануджаных слухачоў? «Але ж ведаем, ведаем...» — «Ну, дык слухайце», — усё ж адказваў той і яшчэ раз расказваў тое самае... Ён хлусіць, яны хлусяць, той, тая абманула, тыя салгалі! Качынскі да Туска: «Ты ходзіш на нямецкім паску!» Туск да Качынскага: «Яраслаў, ты хлусіш!» Надышоў час здабыць са скарбніцы парадоксаў антычных філосафаў найчысцейшы алмаз — парадокс Эпіменіда з Крыта. Калі ён сцвярджае, што «ўсе крыцяне (уключаючы яго самога) хлусы», ён кажа праўду ці хлусіць? З логікі парадоксу вельмі засмучае тое, што калі Эпіменід хлусіць, ён кажа праўду, а калі ён кажа праўду, ён хлусіць. Як разабрацца ў гэтай калатнечы? Ніяк! Мне ўспомніўся вясёлы дыялог двух маіх варагуючых суседзяў. Калі адзін аднаго густа лаяў ад (...)