Метафізіка буськаў

Міраслаў ГРЫКА

Пацалунак мае неадназначны сэнс, ён можа быць прадказаннем стварэння або разбурэння, жыцця або смерці. Яго двайны сімвалізм, які чэрпае з культурных крыніц феадальна-іерархічнага і мужчынскага сярэднявечча, нельга недаацэньваць нават сёння. Наколькі адно да другога блізкае, мы даведаемся нават у ХХІ стагоддзі. Калі адзін прэзас з іспанскім тэмпераментам, віншуючы зборную сваёй краіны з перамогай на чэмпіянаце свету сярод жанчын, спантанна пацалаваў адну з гульчынь у рот, яго публічна кляймілі і прымусілі сысці ў адстаўку. Казаў ён, што той пацалунак быў чыстым, бясполым ды афіцыйным. Але дзе дровы сякуць, ляцяць стружкі. У эпоху ваяўнічага і нездарма фемінізму, які мае ўсё больш прыхільнікаў у мужчынскім свеце і ўспрымае кожную прадстаўнічую ўладу як скансэн мачызму, мужчынскага шавінізму, жорсткага ў сваёй нібыта сексуальнай перавазе над жанчынамі, занадта гуллівыя паводзіны іспанскага прэзаса мусіў сустрэць астракізм. О час, о норавы! Інкрымінаваны прэзас пра тое забыўся. Не забыты ў гэтым плане і яшчэ адзін прэзас, які падчас шматлікіх сустрэч з добразычлівымі людзьмі нікому не дае доступу да сваёй самай інтымнай сферы, пазначанай адчувальнай чалавечай скурай. Нельга кранаць прэзаса! Тут, я думаю, ёсць больш глыбокі сэнс. Вядома, што тое, што недатыкальнае, у рэжыме культурнай трансмутацыі ў той ці іншай ступені ці з часам становіцца... метафізічным?!. Але давайце засяродзімся на пацалунку. Выказваем праз яго не толькі (...)