Мова кветак

Міраслаў ГРЫКА

Памятаю знакавую карціну шматгадовай даўніны: Аляксандр Лукашэнка, расчулены, уткнуўся носам у букет кветак, які толькі што падарыла яму маленькая дзяўчынка. Можна было заўважыць захапленне на яго твары. Гэта сапраўды было, на адной са шматлікіх і заўсёды стыхійных сустрэч кіраўніка Беларусі з народам. І ахапкі кветак. Сёння ў Аляксандра Лукашэнкі ўжо няма доступу да эмоцый. Ну хіба што з кветкамі. Насамрэч, мы не ведаем, адкуль яна ўзялася і чаму так паспяхова замацавалася ў Беларусі. Мала што мы ведаем, што ён любіць кветкі. Аднак з беларусамі ў яго столькі ж агульнага, колькі з Чынгісханам, які, як вядома, абрабаваў і згвалціў палову цяперашняй Еўропы, але асабіста ў ёй ніколі не бываў. Верагодна, гэта гібрыд, створаны шляхам змешвання і ўзварушэння соннага камунізму брэжнеўскай эпохі і дэгенератыўнага імперыялізму цяперашняй пуцінскай эпохі. Адным словам: ён агент 00. А не Джэймс Бонд, пра якога мы, вядома, ведаем, што ён меў схільнасць да мяшання, але цураўся як чорт святой вады ўтрасання. А наш Лукашэнка мяшае і трасе, быццам ён кіруе не толькі Беларуссю, але і ўсім светам. Нядаўна ён нават дазволіў адпраўляць смяротныя ракеты з тэрыторыі Беларусі ва Украіну, хаця некалькі гадоў таму запэўніваў у бясконцым сяброўстве з украінскім народам, а толькі год таму заяўляў, што пакуль ён жывы, яго краіна ніколі не будзе ўступаць у вайну супраць братняй суседкі. Безумоўна, яго словы сустрэлі вялікую ўвагу суайчыннікаў. (...)