Капітан статку

Міхал ІВАНЮК

У нашай частцы Еўропы слова футбол асацыюецца большасцю грамадства з дысцыплінай, дзе дзве каманды з адзінаццаці чалавек спрабуюць забіць шарападобны мяч у вароты на працягу 90 хвілін. Кожны з нас дакранаўся да гэтага віду спорту, няхай гэта будзе ў школьным двары ці пры іншых абставінах, таму што гэта практыкуецца ва ўсім свеце. Адны пакланяюцца футболу і трактуюць яго як рэлігію, а іншыя высмейваюць і разглядаюць як забаўку для звычайнага натоўпу. Але гэтая гісторыя пра заакіянскі футбол, які мае агульныя карані з тым, што мы ведаем, але насамрэч, пачынаючы ад мяча і заканчваючы варотамі ці правіламі гульні. Гэта зусім іншая дысцыпліна, для некаторых яшчэ незразумелая, для іншых памылкова асацыюецца з рэгбі, а для іншых яна занадта брутальна. Але ў Беластоку таксама ёсць энтузіясты гэтай дысцыпліны. А адзін з іх прыехаў сюды з Гродна і вось пра гэта гэтая гісторыя.

Майскім чацвярговым вечарам па дарозе на стадыён па вуліцы Сонечнай можна пачуць гоман, смех, новыя каманды з вуснаў трэнераў, некалькі нецэнзурных слоў, сказаных па-мужчынску. Каманды на англійскай і польскай мовах. У паветры лунае пачуццё спаборніцтва, але братэрскага спорту, дзе не бывае злосці і гульні, якая супярэчыць правілам фейр-плей. Аб’ект знаходзіцца па вул. Сонечнай, але гэта не асноўнае поле гарадскога стадыёна, а трэніровачнае поле, меншы і больш сціплы аб’ект, дзе дзейнічае больш дзясятка каманд. Таму за трэніроўкай хутка ідзе (...)