Новыя вершы

Юры БАЕНА

* * *

Вітай, нядзельнае маёвае ранне,

у салаўіных трэлях народжанае.

Вітайце, нястрымныя коннікі золаку,

таемным бляскам выкліканыя...

На палях і лугах, дзе імгла,

іскрынкі-расінкі зіхцяць.

Хвіліна яшчэ адна,

а праменныя ручайкі

паплывуць па сцяблінках траў.

Вось-вось сонечны дождж

зазвоніць у залатыя купалы

царквы на ўзвышшы...

* * *

У зорным пыле і ў зямным

па замарожанай брыду раллі.

Сэрца, як ліст, трымціць.

Кніга душы — гэта твар і вочы.

Нясу ў сабе цяжар самоты.

Думкі калючыя, бель бяроз,

памяць сатканая са слёз.

Гару-дагараю апошнім святлом,

душой знітаваны з роднай зямлёй.

Раз за разам сівер-вецер

гне сухога зелля вецце.

У бляску праўды і ў цішы слоў

б’юся яшчэ я за любоў.

Мова мая — агонь святы!.. —

Снег зацярушвае ўсе сляды.

Гурбы суму, нямы абшар.

У цёмным лесе мёртвых мар

крычма крычу, з усіх я сіл:

„Трывога, холад і астракізм —

такая плата за патрыятызм?!”

Ноччу

У чорнай зоне ночы

за кардонам забыцця

з келіха ліецца

цёмнае віно жыцця.

Паабапал дарогі —

даўніх дзён крыжы.

Пачуцці разданыя:

каму — любоў, каму — нянавісць,

мне — горыч і (...)