Вясна

Алена АНІШЭЎСКАЯ

Ганна ўжо дасаджвала градку фасолі ў агародзе на загуменні, перакідаючыся гутаркай з суседам-удаўцом, які таксама штось яшчэ сеяў у сябе, як пачуўся нейкі галоп за плотам. Яны паднялі галовы і правялі вачыма каня, пагнаўшага ў напрамку выгана.

— Ой, чый гэта, Васілю? Здаецца, з хамутом! Ці не панасіў каго?

— Коней у вёсцы на пальцах палічыш, а ў нашым канцы то і няма чаго сказаць, аж сумна, што хутка не пабачыш гэтага прыгожага стварэння.

— Але ўсё ж цікава, чый гэта конь так пагнаўся з вупражжу?

— Гэта будзе Паўлушаў, другога каштана ў нашым канцы няма.

Тут і сам Паўлуша следаваў подбегам за сваім канём, сварачыся ні то на каня, ні то на жонку, якая дэўсала за ім.

— Хадзі, Васілю, паможаш лавіць. Вось чамусьці здурэў і ўцёк з двара з вупражжу!

— Нікуды не пабяжыць, — сказаў Васіль, — ано на выган, там і зловіш.

— Не ведаю, ці так лёгка дасца ўзяць, штось надта неспакойны сёння. Можа яшчэ каго паклікаць? — задыхаўся Паўлуша, і дакінуў жонцы: — Ты ўжо хаця не валачыся, калі не ўдзержала, пусціла! Скажы Андрэю, няхай накосіць травы ў кошык ды ідзе на выган.

— То ж праўда, — азвалася Ганна, — можа і без цябе спаймаюць, куды ж ты з гэтымі нагамі, не паспееш за імі.

— Гэта ж я віноўна, — Паўліха выцерла пот з твару, — прывезлі з лесу галлё, сталі выгружаць, а мне кажуць: „Дзяржы Каштана, бо штось неспакойны сёння”. А ён мяне звалачыў па ўсім садку ды (...)