Я неадназначны чалавек.

Радаслаў МАЦІЕВІЧ

Настолькі дзіўны, што нават я сам не магу прадбачыць, што на наступны дзень, у гадзіну ці нават хвіліны, прастамоўна кажучы, як завінуся. Не кажучы ўжо пра наступствы гэтага шаленства, якіх я зусім не магу ўявіць.

Гэта цікава, таму што гэта ў асноўным адбываецца само па сабе, без лішніх намаганняў, без празмернага мазгавога штурму. Ну, а ў апошнюю бяссонную ноч, калі я з усіх сіл спрабаваў прыдумаць семестравы праект (па прадмеце з трапнай назвай «Псіхафізіялогія бачання»), пасля некалькіх гадзін поўнай стэрыльнасці, я зусім нечакана прыдумаў крыху больш своеасаблівую ідэю.

Чаму б нам не выкарыстоўваць ужо гатовых элементаў, а не ствараць зусім новыя прасторавыя кампаноўкі, не рвучы валасоў з галавы з за трохмернай кампазіцыі на двухмернай плоскасці? Рэальныя элементы ўжо існуюць у трэцім вымярэнні на дадзены момант. Вось тады я яшчэ раз здзівіў сам сябе. Па прыкладзе вядомага ў свеце (а магчыма, і сусвеце) Квадрата на белым фоне Казіміра Малевіча я вырашыў выкарыстаць рулон туалетнай паперы...

Малевіч выдатна паказаў феномен глыбіні прасторы на плоскасці. Маёй задачай было толькі прайграць яго ў трох вымярэннях. Такім чынам, я заляпіў гэты рулон з адваротнага боку цёмнай тканінай і тут усё. Гэта праўда, што была другая цяжкасць, бо гэта быў апошні рулон паперы, але гэта ўжо іншая гісторыя... Вось так я ўзяў свой твор на іспыт па псіхафізіялогіі бачання, старанна хаваючы яго ад вачэй (...)