Dziękuję i przepraszam!

Ганна КАНДРАЦЮК

— Хто там?

— То я.

— Заходзь, заходзь!

А кажуць, што толькі птушкі распазнаюць па голасе сваіх?

Гэтак, без лішніх цырымоній, вітаюцца інуіты з Савісвіка на Грэнландыі і палярніцы-пісьменніцы Ілоне Вісьнеўскай яно здаецца цікавым. А мне хочацца плакаць ад смеху! Бо на Падляшшы — ці гэта ў вёсцы, ці ў самім Беластоку, няйначай як у птушыным свеце. Падасі голас — цябе пазнаюць і адразу запросяць у свой герметычны беластоцкі свет.

— Znam ten głos, — сказала ў мой адрас жанчына, з якой я сядзела разам у эмпэку — беластоцкім гарадcкім аўтобусе. Перад тым мы абмяняліся слоўцамі пра пагоду, а больш канкрэтна пра яе анамаліі. Вось на двары студзень і пчолы павыляталі з вуллёў. Уначы цяплей як удзень, і што то з гэтага будзе?

— Напэўна, нічога добрага, — кажу.

— Пані Лукша? — ні з пушчы, ні з поля пытае ў мяне жанчына.

— Я — не.

— Ну, так, — замест слоў мая прыгодная субяседніца закрэслівае рукой у паветры вялікі паўкруг. Па сённяшні дзень не магу зразумець той недаказанай геаметрычнай метафары. Тады не было часу на адгаданкі, здагадкі. Цягам чарговых хвілін жанчына раскажа мне пра свае жыццёвыя балячкі і траўмы, а я буду ёй падтакваць як конь галавой. На адыход папросіць у мяне прабачэння: — Wiedziałam, że kogoś takiego spotkam! W sumie to nie powinnam tak mówić przy pierwszym spotkaniu, dziękuję i przepraszam za to.

* * *

— Dziekuję i (...)