Цёмная зараза

Міраслаў ГРЫКА

«Рэчы такія, якія яны ёсць. Свет такі, які ён ёсць». У гэтых заявах вы не знойдзеце нічога наватарскага. Нават калі б я лётаў голы па нарваўскім рыначку і крычаў «Эўрыка! Эўрыка!», на іх паспалітую мудрасць не звернеце ўвагі. Гэта таму, што яна звычайна. А калі прапаведуе яе ў публічным месцы голы мужчына, нягледзячы на зіму, значыць — вар’ят... Да таго ж відавочнае ўсім нуднае. Банальнасць таму і банальная, што не адкрывае нічога новага. Хаця... Ці не хаваецца пад тоўстай скарынкай дробязей нешта важнае і недагледжанае за гады паўтораў? Каб адмовіцца ад застарэлага нават у Антычнасці прыкладу аголенага Архімеда, прывяду дагэтуль актуальную казку Андэрсена «Новае адзенне імператара». У ім, насуперак відавочнаму, якое ўсе прымалі за ісціну, што толькі мудрыя і высакародныя людзі могуць захапляцца новай вопраткай імператара, толькі дзіця адважылася заўважыць, што імператар голы і яго адзенне — толькі ілюзія. Дурное малое! Асабіста я, аднак, аддаю перавагу інфантыльнай мужнасці дзіцяці ў дарослым перад кансерватыўнай разважлівасцю дарослага, якая вядзе да крайняй інфантыльнасці. Гэта справа выбару. Альбо або. Складанасць у тым, каб убачыць гэта ясна, нават калі не ўсё зразумела. Для мяне самая прыгожая частка жыцця — гэта тое, што нам усім дадзена магчымасць імкнуцца выйсці з цемры. Ад уласнага няведання. Ад нявызначанасці. Але спачатку вы павінны вырасці з падазронай і ўдумлівай даросласці. Праблема ў тым, што кожны, (...)