Поціскі правадыроў

Міраслаў ГРЫКА

Ужо некаторы час мяне мучыць пытанне, ці працягне Яраслаў Качынскі руку Уладзіміру Пуціну, от так на прывітанне. Я не бачу магчымасці сустрэчы гэтых спадароў на прыватным грунце. Бо ў прыватным парадку можна без наступстваў напляваць адзін аднаму ў морду. Разумныя палітыкі імкнуцца пазбягаць такіх сустрэч. Пуцін ці Качынскі талковыя? Хоцькі-няхоцькі, іх дыпламатычны кантакт, вымушаны палітычнымі абставінамі, цалкам верагодны. Зараз ці ў будучыні. Што не значыць, што яны павінны працягваць руку адзін аднаму. Дасведчанасць міжнароднай дыпламатыі выпрацавала шмат тонкіх варыяцый у гэтым плане. Не паціскаючы руку, можна прывітацца пачцівым паклонам свайго суперніка. Вы можаце зрабіць гэта больш афіцыйна, трохі нахіліўшы галаву, засяродзіўшы погляд на кончыку яго носа. Нос палітыка — гэта пробны камень праўдзівасці, што мы бачым на прыкладзе прэм’ера Маравецкага, вядомага як «Пінокіа». Але гэта між іншым. Нарэшце можна кіўнуць — наўрад ці калі — пазбягаючы, як чорт святой вады, глядзеўшы проста ў вочы. Як гаворыцца, яны — люстэрка душы. Але ці ёсць у кожнага палітыка душа? Такога Лаўрова, міністра замежных спраў Расіі, даўно заблукалася ў дыпламатычнай кар’еры. Дык як бы паводзіў сябе Яраслаў Качынскі ў гіпатэтычнай сітуацыі дыпламатычнай сустрэчы? А што б ён зрабіў, калі б Уладзімір Пуцін працягнуў яму руку? Падасць яму сваю, як ні ў чым не бывала? Быццам бы Пуцін нясе поўную асабістую адказнасць за забойства дзясяткаў тысяч (...)