Мая Крыначка

Ганна КАНДРАЦЮК

— А тая дарога праз Альховую кладку, што мы ездзілі канём, е, шчэ? — спытала я ў брата, які прывёз мяне з сястрой і пляменніцай у Крыначку на машыне.

— Не ведаю, даўно тудым не ездзіў, — адказаў.

Яго словы пакінулі ў душы надзею, што яна не зарасла лесам, што можна яшчэ па ёй прайсці нагамі, адчуць прастору ў касцях, падыхаць старым лесам. Вясновая паездка ў Крыначку, якую кожнай вясны мы здзяйснялі цэлай сям’ёй, з перспектывы гадоў явілася зялёным пробліскам дзяцінства. І зараз, калі мы апынуліся ля брамы, тую дарогу ў бок нашай вёскі пазначыў указальнік: Zakaz wjazdu. Каб даехаць у Крыначку, нам трэба было пераехаць Гайнаўку і ў канцы горада з тае дарогі, што вядзе ў Белавежу, павярнуць налева, адкуль яшчэ тры кіламетры назначаным шляхам аж да самога ўрочышча.

Пры ўваходнай браме прывітаў нас стэнд з гісторыяй месца на польскай і англійскай мовах. Ён заяўляў, што свет рэзка змяніўся, што нават тут, унутры пушчы, якая ўсё яшчэ явілася дзікай і непраходнай, уварваўся касмапалітычны дух горада. Ды каму паскардзіцца, калі ты сам змяніўся да непазнавальнасці, як тое месца.

* * *

Пачатак сямідзясятых гадоў, трэці дзень Тройцы. Каля хаты ўпрыгожанай галінкамі ліпы і аеру ўжо запрэжаны да воза конь. За момант адправімся ў дарогу. Бацька пабег яшчэ ў камору, каб зачарпнуць з засекаў аўса ў конскую торбу, пасля схавае яе пад лаўкай. Там ужо стаіць кош з ядой і пітвом. І хоць ён накрыты (...)