У пошуках тэмы

Міраслаў ГРЫКА

Сядаеш пісаць і заломліваеш рукі. Пустата ў галаве. А яшчэ кажуць, што журналісцкія тэмы ляжаць на вуліцы. Варта толькі нахіліцца над імі і... ганарар ужо ляціць. Лёгка сказаць. Пісанне — гэта не гаварыльня. Але чаму менавіта? Словы тут, і тут. Цябе чытаюць, альбо не чытаюць. Прамежкавы, але таксама самы часты стан, калі цябе крыху чытаюць і крыху не чытаюць, табе зусім нецікавы Трэба мець амбіцыі! Аналагічна і з гавораным. Або ты захопліваеш натоўпы сваімі словамі, або пляцеш глупствы сам сабе. У жыцці, зрэшты як у жыцці, большасць з нас спыняецца пасярэдзіне. Няма альбо-альбо. Нездарма мы задаемся пытаннем аб невырашальнай праблеме шклянкі, напоўненай напалову вадой. Можа, калі карыстацца здаровым розумам, лепш было б яе выпіць? Але на дне пустой шклянкі неўзабаве паўстане іншая экзістэнцыяльная праблема: ці спатолім мы сваю нязгасную смагу ўпэўненасці: няпоўная ці напаўпустая тая шклянка вады? Тут не хапае фанабэрыстага генія Аляксандра Македонскага, які проста рассек неразвязальны гордзіеў вузел — цяпнуў мячом і ўсё. Вада не шнур. Такім чынам, выпіваеш тое, што павінен выпіць. Што будзе, то будзе. Аднак я б не разлічваў на ханаанскі цуд. Цуды ёсць цуды, таму што яны ніколі не здараюцца двойчы. Але, але ... Калі справа даходзіць да напісаных або вымаўленых слоў, паміж імі ёсць адзін асаблівы выпадак альбо/альбо. Гэта калі ты спалучаеш дзве крайнасці адна з адной, і хоць ты гаворыш сам сабе красамоўную лухту, тым не (...)