Алгарытмы

Міраслаў ГРЫКА

Йо прыехала да мяне з Нью-Йорка пасля трох гадоў разлукі праз ковід. Прыхільніца Прыроды і ўсяго, што праз яе ўзнікае, ад птушак, насякомых і іншых жывёл, праз сентыментальныя віды ўзыходу і захаду сонца да дзіва-камянёў, якія цудоўным чынам ажываюць, калі пра іх распавядае Йо. Так было і на гэты раз. Як толькі яна пераступіла парог маёй вясковай халупкі, яна высыпала іх на кухонны стол. Калі падлічыць, гэтага было, напэўна, два кілаграмы. Пра іх прыгажосць можна было гаварыць два дні і больш. Аднак мы замянілі прыгожыя словы маўклівым сузіраннем іх прыроднай прыгажосці. Адны з іх пераліваліся глыбокім чорным колерам цвёрдых парод, другія цешылі вока мінеральнымі ўключэннямі, а трэція, зіхацячы вапняковымі пражылкамі, зіхацячы часцінкамі слюды і крышталізаванай крошкі, выклікалі прыступ эстэтычных эмоцый. Несумненна, гэтыя нью-йоркскія знаходкі, выкапаныя з вулічных раскопак, паміж скалістых агаленняў Цэнтральнага парку, будуць гонарам маёй калекцыі. Йо прыклала шмат намаганняў, каб выкалупаць іх з зямлі і прывезці з далёкай Амерыкі. Але яна такая. Ледзь дайшоўшы да сябе пасля вандроўкі, яна спачатку пачала інвентарызаваць... павукападобных. Ну, так, у мяне іх даволі шмат, і хачу дадаць, што жывая калекцыя, у тым ліку невычэрпная разнастайнасць павуцінняў, якія кожны павук пляце па-свойму, арыгінальная. Ад касароў да крыжакоў жывуць сабе вольна і мне зусім не замінаюць. На шчасце, Йо мае падобнае стаўленне, за выключэннем, (...)