Ніва № 38 (3462), 18 верасня 2022 г.
Вершаўчытальня Андрэя СЦЕПАНЮКА (47). Як заўсёды (не)спадзяваны канецАндрэй СЦЕПАНЮКШтодзень штосьці канчаецца, і кожнай ноччу канчаецца таксама. Цяжка сабе ўявіць, колькі тых канцоў праходзім за ўсё жыццё. Канец за канцом. А цяпер яшчэ канчаецца лета. Адным — гэта першы летні адыход, другім — чарговы, а некаторым пэўна апошні. Адна з’ява, а столькі прымае фігур. І канчаюцца канікулы. Тыя, якія ўмеюць адпачываць і адпачывалі, у глыбокім шоку, другія, якія не ўмеюць адпачываць і не адпачывалі, са з’едлівай усмешкай глядзяць на штораз больш пахмурнае неба і ўпершыню ад двух месяцаў адчуваюць дзіўна ненатуральную асалоду. «Дурныя вы», — думаюць адны пра другіх і ўпэўнена ідуць далей. Невядома толькі ці было ўжо ўсё гэта раней, ці ствараем мы новую рэчаіснасць. Хочацца верыць у сваю арыгінальнасць і непаўторнасць, але ж вера адно, а жыццё другое. У гэтым канцы лета стараюцца знайсці сваё месца паэты, дык настальгія бывае натуральным месцам іх унутранай дарогі. мой дом згарэў. я вынесла з агню адзіны скарб — напаўжывую мову. цяпер брыду разгублена, звіню ў званочак-верш, бяздомная карова. але так добра ўсцяж ісці адной: так ззяюць травы, так пяе калоссе... што ўжо ўсё роўна, хто там ёсць за мной і колькі там да смерці засталося... Наста Кудасава, мой дом згарэў * * * Канчаецца вельмі доўгі дзень, які сваімі колерамі наводзіў на душу неверагодны спакой. (...) |