Апавяданні Жэні Мартынюк

Жэня МАРТЫНЮК

На захадзе сонца

Кастрычнік. Адвячоркавы час. Аднойчы вельмі захацелася мне пашпацыраваць па беластоцкіх Плянтах. Гэтае месца часта наведвала я, калі пачала сваю першую працу ў Беластоку восенню 1975 года. Асабліва любіла прыходзіць сюды летам, калі многа людзей адпачывала на лаўках, на градках красаваліся тут рознакаляровыя кветкі, а ўвысь з гарадскога фантана стралялі струмені халоднай вады. У майскія вечары сустракаліся тут закаханыя пары. Прырода вакол мяне ахапляла сваім хараством і людзі, адпачываючыя на лаўках, маглі надоўга затапіцца ў сваіх роздумах, забываючы пра ўсе турботы, якія прыносіла ім штодзённасць.

Ідучы шырокай алейкай я прыкмеціла, што лісце дрэў ужо пачало мяняць свае колеры з дагэтуль зялёных на жоўтыя і багровыя. Вецер штораз страсаў яго з дрэў і прыходзілася гэтае лістоўе разгортваць нагамі, а яго шамаценне было для майго вуха вельмі прыемнае. Мне хацелася так ісці і ісці без канца. Раптам адчула я, што хтосьці ідзе за мною, але калі аглянулася, дык нікога за сабой не ўбачыла. Такое пачуццё паўтарылася некалькі разоў.

— Што гэта такое? — пыталася я сама сябе ў думках. — Нібыта адчуваю, што хтосьці ідзе за мною, але сапраўды не бачу нікога. Прывід нейкі, ці што?

У нейкі момант, калі я прысела на адной з лавак, да мяне падышла незнаёмая жанчына з кошыкам чырвоных яблык. Яе сілуэт сведчыў аб пажылых гадах жыцця.

— Хто вы? І чаму ўвесь час крочыце за (...)