Гэта не скончыцца добрым

Міраслаў ГРЫКА

Гэта былі часы, калі вясковыя хаты пачалі абрастаць спадарожнікавымі антэнамі, а эфірнае тэлебачанне было прадстаўлена ўсяго дзясяткам каналаў... Да гэтага былі даступныя толькі два, дзяржаўныя, не кажучы прапагандысцкія. Людзей ахапіла цяга да інфармацыйнай свабоды. Запознена аказалася, што свабоду можна акрэсліць па-рознаму. Дагэтуль кожны хацеў адчуць гэтую свабоду, хто мог сабе гэта дазволіць, купляў спадарожнікавую падпіску. Але часцей за ўсё ўладальнікамі антэннага грыба на азбеставым даху былі тыя, хто хутчэй не мог сабе гэтага дазволіць. Толькі кожны мае права на свабоду, праўда?! Дэмакратыя, якая тады ўкаранялася ў Польшчы, была не толькі гарантыяй яе ўсеагульнай даступнасці, але і нейкай раскошы. Прынамсі, ва ўяўнай сферы. Гэта не магло скончыцца добра. Раскоша — гэта не інтэрпрэтацыя дэмакратыі, а дэмакратыя — гэта не тое ж самае, што свабода. У той час, аднак, многія з нас — многія моўчкі, а многія наіўна і гучна спалучалі гэтыя каштоўнасці адзін з адным. У той зямной рэальнасці спадарожнікавая антэна была насамрэч раскошай. На жаль, сегментаванай. Важна была колькасць атрыманых тэлеканалаў, якія абмяжоўвалі кошт месячнай падпіскі. 120 станцый — базавы і самы танны пакет; 240, 480 — сярэдняя паліца і так больш за тысячу даступных адной пстрычкай кнопкі пульта дыстанцыйнага кіравання. Колькі гадоў трэба на суткі, каб убачыць іх усіх? Нягледзячы на гэта, суседзі спрачаліся, хто колькі перадач (...)