Адны ідыёты

Міраслаў ГРЫКА

Мне спатрэбілася некалькі дзён, каб адправіць вельмі позні адказ на электронную пошту майго Сябра. Так склаліся не залежныя ад мяне абставіны. А пра што пісалі? Вось калі ехаў у мінулы чацвер на машыне, майго Сябра ўразіў аўтар радыёразмовы, якую ён слухаў краем вуха, што абвяшчаў канчатковы канец чагосьці. Заняты кіраваннем машынай не пачуў, які гэта канец і ці канец? Але калі «канец» нечага надыходзіць, і ён «канчатковы», разважаў Сябар, то які сэнс, калі я ўсё яшчэ на шляху да сваёй мэты? Скажам, вяртаюся з працы. Увогуле, ці ўсе мэты ў жыцці, вялікія і малыя, паўсядзённыя, якія, як мы лічым, надаюць дзейсны сэнс чалавечым дзеянням, дастаткова пацвярджаюць наша існаванне ў тым сэнсе, што яно мэтанакіраванае само па сабе? Прабач, Янэк, я адказаў яму, я нічога не ведаю ні пра нейкі «канец», хаця б на фоне цяперашніх падзей — ці то з за кровапралітнай вайны ва Украіне, ці перамогі на выбарах пуцінскага чысцільшчыка чаравікаў Орбана. Бо, спасылаючыся на тваю электронную пошту, працягваў я, з таго, што ты напісаў мне тое, што напісаў, я раблю выснову, што ты дасягнуў сваю бліжэйшую мэту і шчасна вярнуўся дадому. Што канец — якім бы ён ні быў — не спыніў цябе напаўдарозе. Ва ўсякім разе, гэтай адлегласці было дастаткова, каб азірнуцца туды-сюды і паспрабаваць жыць шчасліва. Хіба гэта не прыгожая канцэпцыя?!. Толькі што развалілася яна ўначы з 1 на 2 красавіка, калі на Падляшшы выпаў снег. І яшчэ горшае: у маёй вёсцы не было (...)