Ніва № 08 (3432), 20 лютага 2022 г.
Вершаўчытальня Андрэя СЦЕПАНЮКА (34). ЦемраАндрэй СЦЕПАНЮКЗіма — гэта такая пара года, у якой чалавек (зразумела, апрача мядзведзяў і мядзведзіц) жыве ў цемнаце. Калі будзімся — цёмна, ідзем на працу — цёмна, вяртаемся з працы — цёмна, едзем за пакупкамі — цёмна, ідзем спаць — цёмна. Не здзіўляе затым, што медыцына выпрацавала ўжо паняцце зімовай дэпрэсіі, хваробы, якая паводле Сусветнай арганізацыі здароўя пачынае кранаць ужо амаль 20% насельніцтва, а ў 2030 годзе мае быць другой па чарзе прычынай чалавечай смерці. Зразумела, не мне разважаць далей на медыцынскія тэмы, звязаныя з гэтай хваробай, але давайце прынамсі на хвіліну будзем старацца зразумець сутнасць зімовай цемры, якая не саромеецца ўлезці глыбока ў галаву і душу і робіць там спусташэнні быццам наш самы вялікі вораг. А дык ворагаў у нас нямала... На памежжы ночы й дня Вусьцішная цішыня: На паўнеба — крылы чорнай Хіжай птушкі велізорнай, — Уцялесьненасьць бяды, — І ўцячы няма куды!.. Цяжкі лет, драпежны зрок... Ты забі яе, Стралок! Вымкні, вымкні з сэрца злу Пераможную стралу!.. І ўсьміхнецца вышыня На памежжы ночы й дня. Ніна Мацяш, Паводле карцінаў М.К. Чурлёніса, 1. Стралок * * * Памежжа дня і ночы, так незаўважаныя ў штодзённым жыцці, явіцца мяжой двух асобных існаванняў, калі прыглядзецца ім бліжэй. Сонца, якое заўсёды асацыюецца з чымсьці ясным і цёплым, у (...) |