Карыбскі сюрпрыз на Каляды (ч.2)

Ганна КАНДРАЦЮК

З раслінамі ў мяне сотні прыгод, але тады яны перайшлі самі сябе і ўсё на свеце.

У той дзень, калі я нарадзіла дачку, прыехалі ў Варшаву госці з роднай прыпушчанскай вёскі. Госці, самыя дарагія — мая мама з сястрой. Прыехалі спантанна, без папярэджання. Гэта было дзіва і нечаканасць, бо ўсё адбывалася ў часы, калі не было сотавых тэлефонаў. Каб пазваніць у вёску, дзе быў адзін для ўсёй грамады тэлефон у солтыса, трэба было выстаяць шмат часу ў чарзе на пошце, а пасля чакаць сувязі. Такая спроба камунікацыі патрабавала часам дзве-тры гадзіны, або і палову дня. Ды гэтую справу мы адклалі на час, калі ўжо на свет прыйдзе дзіцятка.

А яны апярэдзілі наш крок, селі ў цягнік і прыехалі на час!

— Адкуль вы гэта ведалі? — дапытвала я.

— Адна пані нам наказала, — пажартавала мама.

— Яна хто, — я ажно раскрыла рот, — нейкая гадалка яна, ці хто яшчэ?

— То такая важная пані, — працягвала жартаваць мама!

— Ну так! Усё ясна!

Я ўміг зразумела, што пра тую таемную «інфарматарку» мы не можам размаўляць пры людзях, для якіх чужы і дзівосны наш культурны код. Пасля, калі побач не было чужых людзей, мама сказала:

— Ружа зацвіла, і мы прыехалі.

Гэтае паведамленне было даражэйшае мне за ўсякія падарункі на зямлі. Бо тую ружу, яшчэ ранняй вясной, мы прывезлі з Варшавы і пасадзілі ў маміным агародчыку разам з мужам. І яна, як аказалася, абагнала ўсю (...)