Прыгожая жанчына

Міраслаў ГРЫКА

Чытачы „Нівы” выдатна ведаюць, калі выйшаў яе першы нумар, хто быў яе галоўным рэдактарам, а хто ўваходзіў у рэдкалегію. Толькі час не стаіць на месцы. Невядома, калі з нязграбнага падлетка газета ператварылася ў гарачую жанчыну, якая, кіруючыся жыццёвымі парывамі, завязала раман з сённяшнім днём. Плён гэтых стасункаў — сайт «Нівы». Сёння гэта спелае медыум. А сама газета? Яна, у рэшце рэшт, сталая матронай, не пазбаўленай жаночай какетнасці, мудрай жыццёвым вопытам і яшчэ поўная прыроджанай харызмы і бадзёрасці. Яе гісторыя, аднак, пачынаецца значна раней за першае друкаванае выданне. Нехта павінен быў яе прыдумаць, камусьці яна снілася, а хтосьці пра яе камусьці расказаў. «Ніва» як вусная істота існавала значна раней, і хто ведае, ці не была яна цікавейшай за яе друкаваны запіс. Як вядома, сам запіс, падвергнуты рознаму, напрыклад палітычнаму ці сацыяльнаму ціску, неабавязкова адлюстроўвае тое, што хацелі б захаваць яго аўтары. Тым не менш, менавіта гэты запіс стаў дакументаваць яе гісторыю. А гісторыя «Нівы» сама па сабе з’яўляецца інклюзіўным феноменам беларускасці ва ўсё больш размытай шматкультурнасці польскага памежжа. Таму што, на жаль, губляецца выразнасць канцэпцыі мультыкультуралізму пры суіснаванні розных культур, якая яе вызначае, як у сферы моўнай, маральнай, так і ментальнай аўтаноміі. Асобныя культуры і самі людзі становяцца знешне падобнымі адзін да аднаго. Гэта толькі эфект глабалізацыі? Аднак яна (...)