Ківіакі і арталаны

Міраслаў ГРЫКА

У інтэрнэце знайшоў я яшчэ адзін рысункавы жарт — ён паўтараецца кожны год, але з новай тэмай: верцеп у Віфлееме — у яслях, на сенцы... мілае кацянятка, над ім схілілася ганарлівая кошка. Дзесьці ззаду радасна іржуць, фыркаюць і бляюць капытныя. На пярэднім плане — кот з годным выглядам, а перад ім тры іншыя каты з выразна экзатычнай знешнасцю і ненатуральным кацінаму племені нахілам, вымушаным камп’ютарнай праграмай пад назвай фоташоп. Назва жарту: «Пакланенне трох каралёў!» Рэцэпт такога жарту просты. Дастаткова з дапамогай фоташопа апрацаваць знакавы вобраз, неабавязкова рэлігійны, вытрасці з ранейшага зместу ў гатовы, захаваны культурнай традыцыяй, навязваючы ў яго іншы кантэнт. Вы таксама можаце пакінуць змесціва без змен і даць яму толькі новы фармальны кантэкст. Адны абураюцца, іншыя ўсміхнуцца, але ніхто не застанецца абыякавым. Мяне такая ўмоўнасць хутчэй не забаўляе, бо яна другасная. Аднойчы мяне здзівіла падобная, але ў дэкарацыях Апошняй Вячэры. За сталом сядзелі бегемоты, Ісус быў жырафам, і толькі Юда, які сядзеў сярод іх з выглядам мальераўскага Святошы, чалавек. Прытым канкрэтная постаць асобы кракаўскага арцыбіскупа Ендрашэўскага. Па сваёй прыродзе гэты правакацыйны жарт быў настолькі ж смешным, як і одумным. Тым больш, што публічныя выказванні арцыбіскупа — гэта зусім не глыбокія, гуманістычныя роздумы, а мноства артадаксічных водмеляў, параўнальных з узроўнем вады ў Вісле падчас засухі. Мне (...)