Кацячая маці

Ганна КАНДРАЦЮК

Адкрываю дзверы і сама да сябе смяюся.

— О-го! — кажу замест прывітання.

— Ну! — адкажа мне Соня. — Пасядалі як у кіно і глядзяць.

Гэта пра чатырох чорных катоў, якія расселіся на цёплым прыпечку ў роўнай шарэнзе і глядзяць у мой бок. Уся хата, прыпечак іх. І ўся ўвага таксама накіравана ў іх бок.

— Добра ім, — кажу, — цёпла, утульна.

Праз акно відаць вострыя ледзяшы, якія павіслі на заснежаным даху і карцінка з катамі здаецца яшчэ цяплейшай. Але Соня адразу выводзіць мяне з адурняючага сентыменталізму:

— Бедненькія яны, — кажа пра сваіх чорных гадунцоў, — столькі праз людзей нацярпеліся.

Усе Соніны каты — бяздомныя калекі і валацугі. Прыйшлі на панадворак і засталіся.

— Як бы хто падказаў ім мой адрас, — жартуе ўжо жанчына.

— Цікава?

— І мне цікава, — чую ў адказ.

* * *

Першы прыйшоў Мурзік, на трох лапах. Кацячы інвалід, хоць вычасаны, адукаваны. Калі хацеў выйсці за патрэбай, дык на двор прасіўся. Ну, Мурзікам, то сама яго назвала. У гонар ката, які раней жыў пры сям’і і мышэй лавіў. Раней катоў без работы не трымалі. А гэты няшчасны, на трох лапах прывалокся на Руздво. Як каляднік, заперся каля брамкі і жаласна мяўкаў. Быццам прасіў прытулку. Дурныя тыя, што смяюцца з кацінага плачу.

— Бо ён мне за тую спагаду аддзячыў, — кажа жанчына.

— Вы мелі да каго загаварыць, — пытаю, — падзяліцца са сваімі думкамі?

Соні (...)