Ніва № 52 (3424), 26 cнежня 2021 г.

Вершаўчытальня Андрэя СЦЕПАНЮКА (30). Вытокі

Андрэй СЦЕПАНЮК

Да таго, каб дайсці да сваёй сталасці, трэба ўнутрана быць перакананым, што ўсё важнае мае свой пачатак у роднай хаце, на роднай зямлі. Такія між іншым думкі прыйшлі ў час сустрэчы ў бельскай бібліятэцы, дзе прадстаўлена была, з удзелам героя, кніжка-размова з Лявонам Тарасэвічам (Małgorzata Czyńska, Nie opuszczam rąk. Rozmowa z Leonem Tarasewiczem). Размова з Лёнікам, мастацкім геніем, які са сваёй вандроўкі па ўсім свеце, і тым рэальным, і тым запісаным у сваіх карцінах і мастацкіх інсталяцыях, вяртаецца ў месца, з якога выйшаў. І прымае гэта як штосьці вельмі натуральнае.

„(...) Jestem Białorusinem, mieszkam w Waliłach. Nie mam swojego państwa, bo Republika Białorusi nie jest przecież żadnym autonomicznym państwem, tylko rosyjską satrapią.

Wrócę jeszcze do tego strachu, wstydu czy poczucia gorszości, które siedzi w ludziach i pokutuje w kolejnym pokoleniu. Jak się patrzy na te pochody nienawiści ONR-u w Białymstoku czy marsze poświęcone „Buremu”, to trudno się dziwić, że ludzie się kryją ze swoją narodowością, że Białorusin odgrywa Polaka. Znam takich, co podczas spisów ludności dla bezpieczeństwa podają, że ich dzieci są dwojga imion — bo u nas w cerkwi daje się jedno, więc jeśli ma dwa, to od razu wygląda na Polaka”.

Лявон Тарасэвіч, Nie opuszczam rąk (фрагмент размовы)

Для аднаўлення погляду пра наша месца на гэтай зямлі, добра што ёсць Лявон (...)


поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF