Дні народзінаў

Міхал АНДРАСЮК

Калі твой дзень народзінаў выпадае ў працоўны чацвер, так і праходзіць ён, на працы. А вечарам сядзіш у чатырох сценах, глядзіш тэлевізар і бачыш, як цераз маленькую краіну твайго дзяцінства ідуць чужыя людзі. На мове, незразумелай ні дрэвам у тваім лесе, ні птушкам, пераклікаюцца галасы. Але ты ведаеш, гэта ж чужая роспач пераклікаецца з чужым болем, голад з холадам, страх з адчайнасцю. Выключаеш гук і пад рухомую карцінку пачынаеш размаўляць сам з сабой.

Мы ўсе, хто прыйшоў на гэты свет, мігранты з дзяцінства. Сыходзім з яго, а чарговыя дні народзінаў, як штампы ў пашпартах пацвярджаюць перасячэнне чарговай мяжы. Спачатку з двара ў двор, з вуліцы на вуліцу, затым з горада ў горад, з краіны ў краіну. І яшчэ — з быцця ў небыццё.

Невыносна доўжыцца дзяцінства. Злічваеш штампы, кругленькія, як абарот планеты вакол Сонца. Дадаеш і множыш кароткія дні, запіхваеш іх у доўгія нібы вечнасць гады ў чаканні міфічнай лічбы васямнаццаць, што канчаткова перавядзе цябе з дзяцінства ў даросласць. З цеснай клеткі абмежаванняў і забарон у неабмежаваную прастору свабоды. І аднойчы прыходзіць яна, доўгачаканая лічба васямнаццаць. У гэты дзень перасякаеш мяжу, за якой усе дарогі выгладжваюцца і пашыраюцца, а твая бунтарская маладосць абяцае адмяніць, скасаваць усе абмежавальныя ды забаронныя знакі, пакінутыя там ранейшымі пакаленнямі. Разбурыць заспетае і на руінах старога збудаваць новае, лепшае, больш (...)