Ніва № 42 (3414), 17 кастрычніка 2021 г.
З яйкамі ў КаменьГанна КАНДРАЦЮКМела быць пра Сіцылію, выйшла пра затоены, стары вырай. Слаба памятаю сябе з гэтага часу, але ўжо разумею, што найбольш прыемна вандраваць без кампаніі, у адзіночцы. І вось маці выправіла мяне з карзінкай яек у Камень. З маёй вёскі вядзе простая, пясчаная дарога з капытнікам, на якім расце дзікі шчавель. Будзе два кіламетры з лішнім. Мне, вядома, хочацца ісці напрасткі. — Толькі глядзі пад ногі, не перакінься, — асцерагае. — Ну, абяцаю. Не паб’ю. — І памятай, каб дала запіску склеповаму. — Добрэ, добрэ! Мне так моцна хочацца ў дарогу што не магу выстаяць на месцы. Душу ўжо акрыліў выклік і, здаецца, сама дарога сцелецца пад нагамі. Абуваю новыя туфелькі, хоць больш люблю бегаць басанож. * * * На двары спелы жнівень, за некалькі дзён пайду ў першы клас. Як страла прабіваюся праз падмоклы агарод бабы Мельнічкі, дзе ходзіць чорная карова. У яе закручаныя рогі, але на ўсякі выпадак абыходжу жывёлу краем. Далей ужо алешнік і рэчка. Мне хочацца старой звычкай перайсці яе ў брод, басанож. Брыдка аднак паказацца ў людзях з запэцканымі пяткамі, трэба параўнаць крок, засяродзіцца, пераадолець першую перашкоду. З лякам уваходжу на дошкі і асцярожна ступаю кладкай. У чыстых тонях плаваюць мініяцюрныя рыбкі з зялёна-залатымі крыльцамі. Божа ты мой, як страшна пераходзіць гэтую капрызную рэчачку. Завуць яе Куляшэўкай, але ў вёсцы ніхто так не гаворыць. Назоў, як (...) |