Вершаўчытальня Андрэя СЦЕПАНЮКА (24). Салодка-кіслы пах успамінаў

Андрэй СЦЕПАНЮК

Чарговы раз, пасля сарака гадоў, спаткаліся мы на магіле сябры. Мы — жывыя, пастарэлыя звонку, а ўсярэдзіне васямнаццацігадовыя вучні класа ІV «ц» Бельскага белліцэя. Нямнога тым разам нас з’ехалася, усяго восем чалавек. Але мы былі, мы пастарэлыя звонку, прыехалі спаткацца з Сярожам, нашым класным сябрам, які застаўся маладым. 13 верасня 1981 года трагічная катастрофа затрымала зямны час Сярожы назаўсёды, а нам, падлеткам на парозе жыцця, на хвіліну трэба было задумацца над вечнасцю і жыццёвым імгненнем. «Чаму ты такі тоўсты», — пытае Галіна. «Дабрабыт вылазіць з мяне», — адказваю. Смяемся са сваіх сівізнаў. «Тыя, у якіх яшчэ цёмныя валасы, пэўна фарбуюцца», — гаворыць другая Галіна. Становіцца сорамна, што яшчэ не фарбуюся. «Сёння я падала ў царкве запіску за ўсіх нашых», — інфармуе Крыся, наш правадыр і дэтэктыў, які ведае амаль усё пра нас. Пералічваем тых, якія ўжо адышлі з гэтага свету. Штораз больш нас ужо няма сярод жывых... Маўчым... Ёсць з намі класная выхавальніца Анна Ткачук, прывезла яе Бася, і айцец Адам Дзенісюк, які пасля надмагільнай малітвы дзеліцца з намі просфарай і дацэньвае тое, што мы памятаем. Але ж як не памятаць, дык гэта ўсё наша маладосць. Пасля гарбаткі на панадворку роднай хаты Светы, раз’язджаемся за сваімі справамі. Мы з класа «ц» Бельскага белліцэя ў 1978-1982 гадах. Да сустрэчы, дай Бог цяпер не на могілках...

Няспешны (...)