Ніхто не пакліча

Міраслаў ГРЫКА

Чалавечы мозг, як кажуць, сіла сама па сабе. Ён уладарны, уладны і, як ні дзіўна, апалітычны, хоць і генетычна абцяжараны або тэндэнцыяй да кансерватызму і асцярожнасці, або лібералізмам з адкрытасцю і гатоўнасцю да змен. Вядома, гэта адбіваецца на ягонай больш-менш свядомай палітычнай арыентацыі. Услед за гэтым лідарам, калі хтосьці з’яўляецца прыхільнікам правага ПіС, гэта не абавязкова па выбары. Тое ж тычыцца і прыхільніка ліберальнай Грамадзянскай платформы. У той жа час і «правыя», і «ліберальнасць» — настолькі шырокія паняцці, што многае залежыць ад кантэксту, у якім яны чытаюцца. Такім чынам, непаразуменне накладвае непаразуменне. Самая вялікая памылка — ідэалагічныя войны. На шчасце, схільнасці ў генатыпе чалавека — тое ці іншае — даволі прапарцыйна адрозніваюцца ад чалавечага роду. Таму што якім бы быў свет, якім кіруюць самі кансерватары? Ці толькі лібералы, аслепленыя прагрэсам? Для аўтамабіля нярэдка ёсць і тормаз, і педаль газу. Каб кіраваць імі, патрабуецца толькі кіроўца. І ён разумны кіроўца. Аднак наш свет, здаецца, без кіроўцы. І, безумоўна, разумны кіроўца. Варта прызнаць, што мы неяк коцімся наперад, але толькі таму, што правая нага штурхае левую нагу, калі яна занадта моцна націскае на педаль тормазу, ці наадварот, левая правую нагу, калі яна штурхае газ уніз. Такім чынам, разбіваючыся аб галёнкі ... шпарым! Куды мы едзем? Мы не ведаем. Таму не будзем перабольнаваць з магутнасцю чалавечага (...)