З-за мяжы

Міраслаў ГРЫКА

Дзед распавёў мне гісторыю пра маўклівую, подлую, таму што падступную вайну паміж двума суседзямі. Гэта адбылося больш за 90 гадоў таму. Але больш за тое. Так што гэта не будзе вялікім злоўжываннем, калі акругліць гэтую лічбу да 100. Гэта цэлае стагоддзе, пяць чалавечых пакаленняў! Дзед памёр 45 гадоў таму. Гэтая лічба падыдзе двум поўным пакаленням з малюсенькім хвосцікам. Прайшло амаль паўстагоддзя. За той час свет пераніцаваўся да амін. Горад увапхнуўся ў вёску, вёска — у горад. Тэлефон з ручкай заменены мабільным тэлефонам, васковая лавачка — інтэрнэт-платформай. Пры жыцці майго дзеда, сапраўды нядоўга, свет рухаўся нагой чарапахі. Ён рухаўся няўхільна, ад эпохі крыштальнага радыёпрыёмніка, якое дзед з задавальненнем слухаў па вечарах, да тэлевізара, на які глядзеў з адлегласці, як на фатаграфіі ў чужым альбоме — нецярпліва, без эмоцый. Але бачыў гістарычную пасадку чалавека на Месяцы з вытарашчанымі вачыма, хоць гэтая падзея транслявалася ўначы. Праз некалькі месяцаў ён набыў конную касілку. Няма сумневу, што гэта быў яго вялікі крок у будучыню, і не меншы, чым той, які ён зрабіў на Месяцы з касманаўтам Армстрангам для чалавецтва. А сёння свет рухаецца не ў гарызантальным тэмпе чарапахі — з годнасцю і разуменнем абранай мэты, а з вертыкальным скачком блыхі. Справа ў тым, што чалавечы прагрэс не мае сэнсу, калі ён бессэнсоўны. А ці ён мэтанакіраваны? Вернемся да гісторыі, якую расказаў мой дзед. Яна адраджаецца паводле (...)