Ніва № 30 (3402), 25 ліпеня 2021 г.
Жара, восы і e-mail скрынкаГанна КАНДРАЦЮКЦі гэта ад жары так людзі здзічэлі? Як восы грызуцца. Люся з за нерваў не магла заснуць да раніцы. Бо хто нармальны даруе, калі цябе вытураць з кампаніі. Раптам іх працоўны калектыў падзяліўся на лепшых і горшых. Ды яна, не ведаючы чаму, апынулася сярод апошніх. — У чым я вінавата? — ламае галаву. — Гавары, што здарылася! — Сяброўка па працы аддала замуж дачку, — пачынае свой расказ Люся, прадавачка з супермаркета ў Беластоку. — Вяселле — радасная падзея, — падкідаю слоўца. — Мы таксама павіншавалі. І як гэта прынята, яна запрасіла на вясельную гарэлку, — голас у Люсі нечакана набрыняе ярасцю. У такі момант чалавек спадзяецца, што пачуе пра сальманелу або безалкагольнае застолле. Але Люся ўжо аблілася слязамі і грыміць як гром з яснага неба: — Гэтая лярва запрасіла толькі палову, апошніх праігнаравала. — Цяжка гасцяваць у такую спякоту, нават чарку не падымеш, бо рукі млеюць... — Мне не шкада той засранай гасціны, — крычыць ужо Люся. — Толькі таго, што зараз усе на працы пасвараны. Ніхто з сабой не гаворыць, адны загады лунаюць над галавой. Люся, стаіць на мясе, дзе трэба ўвіхацца, хадзіць на адной назе. А нервы і падазрэнні збіваюць з ног. Язык у горле калом стаіць. А тут трэба ветліва, культурна з кліентамі. Словам, кашмар і боль галавы. Аж хочацца нешта дурное ўпароць, каб ведалі... Люся не такі анёлак. Яна не даруе так лёгка сваёй крыўды. (...) |