Я ўбачыў няпраўду

Міраслаў ГРЫКА

Хто-небудзь бачыў хлусню? Не праз словы, доказы, лагічны аналіз — візуальна? Пацёмкінскія хаціны, суперэфектыўныя дзяржаўныя фермы-пэгеэры пад уладай таварыша Герка, светлую чацвёртую Рэч Паспалітую Качынскага альбо фантазіі цяперашняга прэм’ер-міністра Маравецкага яшчэ далёкія ад таго, каб стаць фактамі па сутнасці. Мы далёкія ад таго, каб адкрыць смаленскую праўду, пракапацца праз Віслінскую касу....

Па словах аднаго з хлусаў электрамабілі непазбежна ачысцяць ад польскіх дарог вугляродныя сляды сваіх папярэднікаў-бензіннікаў. Па краіне ездзяць толькі некалькі соцень новых электрамабіляў. Дык ці можа хлусня быць фактам? Можа, пакуль гэта не мерка футры на жывым мядзведзі! Факты, якія я люблю паўтараць за таварышам Сталіным, настойлівыя. Яны павінны быць, і таму яны ёсць! Іх нельга падмятаць пад дыван пустых слоў, як у выпадку з беларусам Пратасевічам, які, паводле польскага ўрада, не папрасіў палітычнага прытулку ў Польшчы і таму не атрымаў яго. Аднак калі высветлілася, што ён звярнуўся ва ўстанову, але не атрымаў яго, ніхто ва ўрадзе не адважыўся сказаць, чаму. Магчыма, было гэта толькі бюракратычным упушчэннем. Усё ж сорам. Да таго ж, прачытаўшы шмат разоў мой любімы раман Булгакава „Майстар і Маргарыта”, у якім Сатана жорстка паўтарае тыя самыя сталінскія словы пра ўпартасць фактаў, цікава, хто ўклаў гэтую праўду ў вусны Сталіна — лісіны геній Булгакава, якога ап’янела чытаў гэты псіхапат, ці сам сатана? (...)