Супрасль

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

У зімы, можна сказаць, парафразуючы загаловак адной з кніг Святланы Алексіевіч — чалавечае аблічча. Сёлета яна, зіма, «сапраўдная» зіма, вельмі неахвотна збіраецца ад нас у свой вырай. Добра ёй было сёлета ў нас, утульна, шматлікія людзі радаваліся ёй як добрай феі, затужылі былі па ёй, бо ж ранейшыя нядаўнія зімы былі па сутнасці зімовымі падробкамі. А ў сёлетні май кажуха не скідай, як вяшчае народная прымаўка...

А мне, вось, не сядзіцца ў хаце. Зімою не надта добрыя цяпер, пры значным абмежаванні публічнага транспарту, умовы для хады па свеце, а яна, сёлетняя зіма, запар з санітарнымі абмежаваннямі, трымала б усіх, як добрая фея, у цёплым запечку... Ну, выбраўся я даволі бяспечна, недалёка — у Супрасль. А калі хто што пра Супрасль згадваў ці згадвае, то найчасцей пра манастыр, пра яго Благавешчанскую царкву, якая тады здаецца быць такім каконам, затуляючым усё ў Супраслі іншае.

Не дзіва. Польскі гісторык Міхал Балінскі так пісаў 180 гадоў таму: «Piękny tu jest kościół, w którym znajdują się groby Chodkiewiczów; w nim także pogrzebiony został w r. 1694, znany z światła i pobożności arcybiskup połocki i metropolita całej Rusi unickiej Cypryan Żochowski. Sam klasztor jest wspaniałą budową, i bardzo obszerną. Bazylianie zgromadzili tu znakomitą bibliotekę w rzadkie dzieła obfitującą, w 17 zaś i 18 wieku utrzymywali drukarnią, w której oprócz polskich i łacińskich, wytłaczano księgi starosławiańskie (...)