Ніва № 20 (3392), 16 мая 2021 г.
Вершаўчытальня Андрэя СЦЕПАНЮКА (15). Сонца як апошні сродак выратаванняАндрэй СЦЕПАНЮКДаволі мала аптымістычнымі былі апошнія „Вершаўчытальні”. А за акном успыхнула зелень і прырода, нягледзячы на падзеі, якія замарочваюць людзям галовы, робіць сваё. У такія хвіліны кожны бачыць, якімі малымі становімся мы ў сусвеце са сваімі праблемамі і жахамі. Праз некалькі дзясяткаў гадоў ніхто нават помніць не будзе аб тым, што здавалася нам страшным і бязвыхадным. Дзякуй Богу, сонца надалей прачынаецца і заахвочвае да большай жыццёвай актыўнасці. Сонейка ранняе свеціць, ветрык цярэбіць траву. Побач гарэзуюць дзеці... Лягу і мірна засну. Сніць буду гэтае ж неба, сонца і тую ж траву, важную ў некім патрэбу, ясную мне аднаму. Ранак і поўдзень праходзяць, вечар імкне наўздагон, сонца паволі заходзіць, праўдзячы вечны закон. Выспаўся. Позірк па зорках ціха блукае ўначы. Сэрца завабліва-горка стукне і доўга маўчыць. Быццам яно ўспамінае воч непаўторны блакіт, непераможнага мая у дзьмухаўцах краявід. Нават у доўгім маўчанні сэрца свавольнага мне бачыцца свежае ранне. блікі на роснай траве. Міхась Южык, *** Сонейка (...) |