У люстэрку задняга віду

Міраслаў ГРЫКА

Мы ехалі на машыне, я і мой добры сябар — куды і чаго, сёння не памятаю. Я не памятаю, на якую халеру я блукаў па свеце. Магчыма, гэта мела тады нейкі сэнс, нават мэту, але гэта згасла ў маёй памяці. У маёй галаве засталіся толькі вандроўныя артэфакты — абрыўкі іншамоўных размоў, банальныя анекдоты і карцінкі, якія без выдуманага апісання такія ж банальныя, як і звычайныя паштоўкі з відам пальмаў на экзатычным пляжы альбо на заснежаныя вяршыні Гімалайскіх гор. Размахваўся я па свеце, і ўсё ж здарэнне, пра якое я пачаў гаварыць напачатку, адбылося на шляху Беласток — Нарва, перад самым Заблудавам, прытым вельмі даўно. Яшчэ да таго, як дарога з дзіркамі была перабудавана ў гладкую і хуткасную дарогу. Яшчэ да таго, як Аляксандр Лукашэнка раскрыў сваю сапраўдную сутнасць як палітычнага жуліка, а большасць беларусаў давярала яму і нават цаніла яго смелае стаўленне да Расіі і нават Амерыкі. «Той нікому не кланяецца, нарэшце паказаў, хто такі беларус!» — больш-менш так гучала захопленае шматгалоссе. І ў Беларусі, і сярод беларускай меншасці ў Польшчы. З іншага боку, гэта была зразумелая эйфарыя, бо медыйны, выразны, як поўня (з вусамі) і выразны на словах Аляксандр Лукашэнка вывеў беларусаў з сапраўды дэпрэсіўнай перыферыі. Гэта быў перыяд інтэнсіўнай дыпламатычнай вайны паміж ЗША і Расіяй, таму стратэгія Лукашэнкі ўзважаных варыянтаў у адносінах да абедзвюх краін зрабіла Беларусь язычком на шалях сусветнай (...)