Свята вясёлай пячонкі

Міраслаў ГРЫКА

Калі святкаваць, дык без алкаголю ані руш. Будзь то Вялікдзень ці Каляды, вяселле, хрост альбо гадавіна асаблівага дня — без алкаголю не абысціся. Традыцыя — гэта святое. Чалавек, якога я ведаю, пашырыў свой святочны каляндар, уключыўшы гадавіну выдалення апендыцыту. Справа была сур’ёзнай: разрыў і востры перытаніт. Той дзядзька, якога звалі Доўгім Канём, ледзь не страціў душы. Лекары не давалі яму шанцаў выжыць. Але гэты ўпарты чалавек выжыў. З таго часу ён заклікаў калег і адсвяткоўваў сваё цудоўнае вылячэнне. Да непрытомнасці. Калі б гэта здарылася толькі адзін раз, але ён так адзначаў справу 15 гадоў. А хай было так: келіх і дадому! А дзе ж там! Свята працягвалася адзін дзень, другі, трэці... Канца не было відаць гэтай урачыстасці, што не здзіўляе. Ёсць так шмат рэчаў, пра якія можна пагаварыць, як пра дробязныя, так і пра самыя важныя. І пра палітыку, і паўсядзённае жыццё, пра добрых і дрэнных жанок, пра дзяцей. Адзін дзень для гэтага недастатковы. Не хапае нават тыдня. Да таго ж жыццёвыя абставіны не спрыяюць цвярозасці. Пандэмія, глабальнае парушэнне клімату, сацыяльныя парушэнні ў глабальным маштабе, эканамічная няроўнасць, няўпэўненасць у заўтрашнім дні... Мужчынам ёсць пра што пагаварыць. А чалавечыя размовы маюць свой пол. Бабы размаўляюць пра іншае, пра іншае мужыкі. Яны кажуць пра адно і тое ж, але неяк інакш. Можна сказаць, што бабы лепш разумеюць жыццё. Мужыкі губляюцца ў ім лягчэй, калі нешта ў (...)