ДДД

Міраслаў ГРЫКА

У Польшчы ўсталявалася дзіўная сістэма, такая, што ўлада — сабе і грамадства — сабе, што, безумоўна, прыводзіць да дэзарганізацыі дзяржавы, дэмаралізацыі ўлады і дэпрэцыяцыі — абясцэньвання грамадства. Назавем гэта сіндромам ДДД. Падобны ці той самы сіндром закрануў беларусаў і венграў. Хоць па пандэміі ДДД пакуль нельга судзіць, яе ўспышкі фіксуюцца ва ўсім свеце. У многіх выпадках іх можна здушыць, як паказвае прыклад ЗША і тэрапеўтычная перамога Джо Байдэна. Аднак з Польшчай усё роўна няладна. У любым выпадку ДДД — сур’ёзнае захворванне, якое патрабуе інтэнсіўнага неўралагічнага лячэння. Вітаецца падтрымка псіхолагаў і псіхіятраў! Сумесна, са спецыялістамі і іншымі грамадзянамі можна дасягнуць большага. Бо я перакананы, што гарачыя катаплазмы з „дэмакратыі” ў гэтым выпадку будуць неэфектыўнымі. Справа ў сур’ёзным парушэнні камунікацыі паміж грамадствам і ўладамі нагадвае своеасаблівую з’яву, якая называецца „сіндром чужой рукі”. Пра гэтую з’яву ў наступным абзацы. Вяртаючыся да самой улады, калі мы вызначым яе як „мозг” грамадства, трэба прызнаць, што як орган, які з’яўляецца прычынай і выканаўчай уладай, ён мае глыбокі неўралагічны дэфіцыт. Пры „сіндроме чужой рукі” ён з’яўляецца вынікам паразы мозгу пасля інсульту альбо хутка прагрэсавальнай хваробы Альцгеймера. Як гэта маецца да ўлады ў Польшчы? Падумаўшы, я выбіраю асцярожны адказ: „Цяжка сказаць”.

Сіндром чужой рукі як неўралагічнае захворванне быў выяўлены (...)