Птушкі прыносяць не адно дрэнныя навіны

Ганна КАНДРАЦЮК

Хтось грукае ў шыбу. Гэта прыляцеў верабейка, вястун. Прысеў на падаконніку, глядзіць як родны сын. Грышка падрываецца з фатэля. Ён яшчэ не разумее што і да чаго. Можа птушачка звычайна прысела, можа выпадкова загрукатала ў шыбу. Але душа ведае лепш, яна не гуляе ў выпадковасць. У той дзень, калі зямля абрынулася з пад ног і душу ахінуў чорны смутак, таксама птах ударыў у акно. Грышка спачатку не дапускаў да сябе дрэннай думкі. «Можа гэта прывід, — паўтараў ён, — можа стомленасць». Аднак — не. Той самай раніцы пазванілі са шпіталя і паведамілі пра смерць сына. Памятае як разам з горкай навіной адплыла з яго цела сіла, закружылася ў галаве, самлелі рукі. І раней, чым пачалі працаваць мазгі, ён прыгадаў ранішні птушыны грукат. І сам для сябе, у духу, сказаў як яго вясковы дзед: нешта больш ёсць на гэтым свеце.

* * *

У час пандэміі Грышка згубіў дыстанцыю паміж прывідамі і рэальным светам. Няма ў каго запытаць, як мае быць на самой справе з гэтым верабейкам. Ніхто не ведае, не падкажа куды ісці за парадай, за дапамогай. Адно што ёсць — гэта гаючае цяпло. Ён прачынаецца ў дзевяць раніцы, вынырае на балкон і ўсміхаецца сонцу. Пасля раскладвае пляжны ложак і трыццаць-сорак хвілін адпачывае ў ранішніх прамянях. Адпачывае ад бяссоння. Ад бяздумнасці і пустаты, загадаў і забарон. Ад нерухомай бяздзейнасці. Урэшце дапамінаюцца абавязкі: трэба папіць кавы, праверыць на месэнджары (...)