Ён бязмежна любіў Беласточчыну

Сяргей ЧЫГРЫН

Не стала майго старэйшага сябра, беларускага мастака, сябра Саюза мастакоў Беларусі Мікалая Несцярэўскага. Да свайго 90годдзя Мікалай Лаўрэнцьевіч не дажыў шасці дзён. Ён так шчыра і ўпэўнена рыхтаваўся да свайго 90годдзя, юбілей які меркаваў адзначыць і ў Мінску, і ў Дзятлаве. Да юбілею рыхтаваўся фотаальбом, некалькі выстаў у Мінску і ў Дзятлаўскім гісторыкакраязнаўчым музеі. Ён ужо запрасіў сваіх землякоў і сяброў, але каранавірус не даў ажыццявіць планы гэтага таленавітага ва ўсім, светлага душой і сэрцам чалавека, з якім я сябраваў шмат гадоў. Вядома ж, юбілей мы адзначым, але ўжо без яго. А мы так марылі зноў пабачыць гэтага прыгожага, высокага, мужнага і адкрытага земляка, якога любілі ўсе, а ён любіў нас.

Не стала Мікалая Лаўрэнцьевіча... Вы нават не ўяўляеце, якім шчодрым, добрым і таленавітым ён быў. Майстар на ўсе рукі... Ён быў не толькі вялікім мастаком, які займаўся дэкаратыўнай скульптурай, керамікай, жывапісам, ён іграў на многіх музычных інструментах, добра спяваў, ён умеў працаваць з дрэвам, ён умеў шчыра сябраваць, нягледзячы на розны ўзрост сваіх сяброў і тых, хто намнога быў за яго маладзейшы.

Мікалай Несцярэўскі родам з вёскі Бацюты, якая знаходзіцца недалёка ад Беластока. Там ён з’явіўся на свет 31 сакавіка 1931 года. Усё жыццё беларус прыгадваў свае родныя і дарагія Бацюты, дзе ў яго бацькоў было 24 гектары зямлі, з іх — 18 гектараў — ворнай, пад збожжа, а астатнія (...)