Свінская настальгія

Ганна КАНДРАЦЮК

Еду ў вёску. Калі сыходжу з аўтобуса, падбірае мяне машына. Пешшу сорак хвілін маршу, якраз каб праветрыць галаву і раскалыхаць рукі. Вясковыя людзі аднак крыва глядзяць, калі ідзеш нагамі, кажуць: не пашанцавала ў горадзе. Сваякі дбаюць, каб не ўзялі на языкі, заўсёды прывозяць і адвозяць на прыпынак. Францыя-элеганцыя! Вось і зараз я саджуся на фатэль і адразу кручу носам:

— А каго ты падвозіў? — пытаю Пецю.

— Чаму пытаеш?

— Запах нейкі дзіўны, быццам свінячы.

— То можа за табой з аўтобуса прыцягнуўся, — хітравата ўсміхаецца сваяк. — Часам там такая парфума, што на ваніты рве...

— Гэта ўжо гісторыя, — кажу, — зараз усё нармальна.

На момант парываецца размова, бо я ўсё думаю пра свінскі пах. Час ад часу пах мяне апярэджвае, закруціць у носе і знікае. Карацей, умею знюхаць носам справу. Толькі хто возіць свіней у элегантным салоне Мітсубісі? Яшчэ на матацыкле, як у апавяданні Віктара Сазонава, гэта, дапусцім, магчыма. Праз мае мазгі пралятае струмень супярэчлівых вобразаў і здагадак. «Часам так смярдзіць ашуканства», — думаю. Але ж не скажаш такога, калі цябе вітаюць і падвозяць як каралеву. Пеця пералічвае назвы насення агародніны, якое набыў учора ў магазіне «Агароды і сады». Сваякі кажуць, што ў мяне зялёныя рукі, ад іх усё расце. Таму кожнай вясны еду пасадзіць для іх агарод. Для мяне гэта чыстая радасць.

* * *

У полі, кіламетр ад хаты сваякоў, чакаюць (...)