І пра мышабоязных

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

Пішу гэты тэкст калі зіма стала адступаць. І адступае яна паводле намечанага чалавекам парадку: на дарогах прызначаных для скорага руху яна адступае шпаркімі тэмпамі, на дарогах для памяркоўнага руху яна адступае памяркоўна, а на дарогах для маруднага руху — цалкам марудна.

Пра дарогі тут згадка невыпадковая, бо ж чалавек шмат прызначанага яму часу праводзіць у дарогах менавіта. Не буду тут адпраўляцца ў сівую даўніну, калі яшчэ не было трасіраваных дарог, а чалавек шпарыў па па меры праходных лясных гушчарах дзеля ўпалявання нейкай здабычы. Адпраўлюся з Беластока.

У Гайнаўку, у поездзе. Чакаю таго поезда на прыпынку Беласток Новае Места. А поезд не спяшае — на гэтым маршруце ён жа не паспешны. Прыязджае з дваццацімінутным спазненнем, але прыязджае — поезд. Дваццаць хвілін на пятнаццаціградусным марозе на пероне з паветкай можна вытрымаць, грэючыся надзеяй на цяпло ў салоне.

Іншым разам чакаю цягніка ў Рыгораўцы. Чакае таго поезда таксама двойка іншых ахвотных падарожнічаць. Спадзяюся, што і гэтым разам поезд будзе тыя дваццаць мінут пазней і спакойна шпацырую па пероне. Аж чую, што тыя двое клічуць мяне і спешна пакідаюць перон. Разглянуўся я, і за імі, бо на абочыне за пераездам убачыў аўтобус. Здараецца так у нашым тутэйшым чыгуначным жыцці, што некаторыя вагоны заміж па жалезных каляінах цалкам нечакана калясяць па каляінах асфальтавых...

Напраўляўся я ў вёску Рыгораўцы, якая (...)