Ніва № 09 (3381), 28 лютага 2021 г.
Вершаўчытальня Андрэя СЦЕПАНЮКА (7). Скрыпка пакрытая інеемАндрэй СЦЕПАНЮКЗасыпала. А да таго яшчэ замарозіла. Пералом студзеня і лютага ўпершыню ад многіх гадоў нагадвае сапраўдную зіму ў сваім белым каларыце. На вялікі жаль іскрынкі снегу, якія так шалёна разгарнуліся па ўсіх куточках, не ў змозе вызваліць сваіх закрытых як у турме аднайменнікаў у вачах змучаных сваім жыццёвым вандраваннем людзей. А да таго яшчэ даўжыня начной цемры, якая надзвычай марудна апускае свае моцна замацаванае становішча. Няхай затым пакуль што, цешацца псіхолагі і псіхіятры, да якіх цягнуць калоны загубленых вандроўнікаў, а таксама прыхільнікі сямейнай палітыкі, дык, як гаворыць досвед, цёмнай ночкай найчасцей паўстаюць новыя пакаленні. „Мороз и солнце — день чудесный! А. С. Пушкин Ізноў надвор’е супраць нас. Я з шуфлем у руках загіну! Зіма ударыла ў адказ На фанабэрлівыя кпіны... Падворак за паўсутак... знік! Вяду ва ўсе бакі траншэі. Завея з’ела сакавік. Мароз і сонца — без надзеі! Магутна, жудасна мяло! Шпурляла хвалі снегу поле! ...Заўзята лаецца сяло І прабівае шлях да волі...” Ігар Канановіч, Мароз і сонца * * * Гэты абзац не абыдзецца без цэнзуры маёй жонкі, якой бацькі прысвоілі прыгожае лацінскае імя — Валянціна. Аднак ад некалькіх гадоў у палове лютага прыхільнікі амерыканізацыі нашага жыцця стараюцца закідаць нас (...) |