Пастулат Расела

Міраслаў ГРЫКА

Я жыву ў вёсцы, але каня на свае вочы не бачыў ужо некалькі гадоў. І я толькі што атрымаў паштоўку з Амерыкі, з якой нібы праз маленькае акенца да мяне выхіляецца прыгожая конская галава. Такое акно, не нашмат большае за паштоўку, выразана прама ў тоўстых смаляных бярвёнах, было ў стайнях майго дзеда. І так, як на гэтай паштоўцы, ён тыцкаў галавой Барбарку, кабылку мяшанай пароды з Вялікапольшчы і Саколкі. На хутары майго дзеда заўсёды было некалькі коней, але менавіта Барбарцы я ў дзяцінстве аддаў душу і сэрца. Да сённяшняга дня я памятаю кіслы пах конскай поўсці і ласку аксамітных храпак. Таму, што мне ахвотней было быць у яе кампаніі, чым чалавечай. Шчыра кажучы, з Барбаркай мне было лягчэй, чым са стрыечнымі братамі-аднагодкамі, якіх бесклапотныя бацькі, як і мой, падчас школьных канікул звальвалі на галаву бабулі і дзедка. Мяне не спакушалі сумесныя паходкі па сонечных пляжах альбо гульні ў асвяжальнай рацэ. Я аддаваў перавагу блукаць па нарваўскіх лугах з Барбаркай. Пакуль яна драмала, я чытаў кнігу ў яе цені. І калі яна пасвілася, я ішоў за яе ценем. У канцы дня мы пакідалі лугі. Летнія вечары няспешныя, і мы таксама збіраліся дадому, каб даўжэй быць шчаслівымі ўдвое. Я прыбіў паштоўку да сцяны. Гляджу на яе, успамінаю Барбарку, за ёй ідуць гады майго дзяцінства. Зразумела, я памятаю той мінулы час больш яскрава, чым цяперашні, які ідзе за мной, як воз на жалезных колах за старым каніскам. Так, я расчароўваюся (...)