Ніва № 04 (3376), 24 студзеня 2021 г.
Прыпавесць аб зачараваным горадзеТаццяна ФАЛЕВІЧПамяці мастака Рамана Бандарэнкі, загінуўшага за волю ў Менску 12 лістапада 2020 Крылатая Дзева лунае над Горадам. Усе думаюць, што гэта — звычайны флюгер, які круціцца і рыпіць пад ветрам, як тысячы іншых, з тае пары, як майстра прымацаваў яго на шпілі чырвонага даху. Толькі смешны кудлаты Мастак, які жыве ў майстроўні пад самай страхой, ведае, што гэта — Душа Горада. Ён часта працуе дапазна альбо марыць, гледзячы на зоркі, і таму бачыць, як начамі яе крылы набываюць гнуткасць, цела — пругкасць, а тонкі шпіль пусцее да світанку. Так было заўсёды, і радасна было яму, прачнуўшыся раніцай, бачыць у вузкім праёме акна знаёмы крылаты абрыс, што зіхацеў пад сонцам. Але аднойчы на золку ён не пачуў знаёмага шамацення крылаў, і шпіль застаўся пустым. Няясная трывога прымусіла яго вылезці на дах, потым ускараскацца на самы грабянец і, рызыкуючы страціць раўнавагу, напружана ўглядацца ў пералівы ранішняга ружовага зіхацення. Вогненная куля сонца разагнала туман, велічна ўсплыла над даляглядам — і надышоў дзень. Мастак адчуваў, што здарылася нешта страшнае, але што дакладна — не разумеў. Выпадкова яго позірк саслізнуў уніз, на горад, і сэрца яго замёрла: тут, навокал, ззяў дзень, а там, пад ім — была ноч! Вось адкуль гэтая трывога: не чуваць гоману людзей, сігналаў машын, звонкіх поклічаў хлапчукоў, што прадаюць газеты, смеху дзяцей — усіх тых прывычных гукаў, якія сведчылі (...) |