Ніва № 02 (3374), 10 студзеня 2021 г.

Напэўна

Міраслаў ГРЫКА

У нас ёсць яшчэ некалькі месяцаў да 8 сакавіка. Міжнародны жаночы дзень. Свята, як свята. Звычайныя будні былі б невыноснымі без святочнага часу. У стомным цёку будняў гэты святочны сезон адрозніваецца тым, што мы апранаем свежыя кашулі і штаны. Вядома, памытыя жанчынамі. Наша мова таксама цудам трансфармуецца, з непрыстойна шынковай у амаль салонную — «дзякуй», «калі ласка», «s’il vous plaît»... У гэтай сімвалічнай змене бруднага і запэцканага на чыстае і беззаганнае ёсць яшчэ нешта — нейкая неапраўданая надзея, што святло нарэшце асветліць цемру, добры Армузд пераможа — надзейна і ў рэшце рэшт — злога Арымана. Ключавыя словы тут: надзейна і ў канчатковым рахунку. Таму што яны кожны раз падводзяць нас, застаючыся незавершанымі да і пасля. Мы заўважаем гэта асабліва востра, калі разглядаем рэшткі ўрачыстага застолля — кашулі, упэцканыя тлустым соусам. Здаецца, мы зноў свінні ў гразі штодзённага жыцця. Аднак, калі нагода для самаачышчэння, хай і толькі часова, павінна стаць святам, тады трэба яго адзначаць. На жаль, у эпоху татальнага спажывецтва гэты пусты рытуал і пусты фармалізм, а не одум пра ўласны стан. Але не будзем здавацца. Будзем святкаваць! Бо калісь Армузд усё-ткі пераможа Арымана. Надзейна і нарэшце. Таму Міжнародны жаночы дзень — не менш прыдатны выпадак, чым любое іншае свята, каб чакаць, што гэтая надзея споўніцца. Толькі Allegro і Alibaba зноў зафіксуюць рэкордны абарот, кур’еры з пасылкамі будуць масава (...)


поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF