Бяда... горшая за каранавірус

Ганна КАНДРАЦЮК

Калі дрэнныя інфармацыі ціснуць па мазгах і па душы, званю да адной сеніёркі.

Як здароўе? — пытаю.

А ці ў мае гады можна яшчэ гаварыць пра здароўе, — чую ў адказ.

Ну, так, — падтакваю, хаця не тое мне хочацца ведаць.

А можа хто, — цягну ў свой бок, — захварэў каранавірусам?

У мяне горшая бяда за твой каранавірус, — у голасе субяседніцы прасочваецца жаль і крыўда. Праз момант губляюся ў жахлівых здагадках.

О, Госпадзі! — заклінаю рэчаіснасць, але цікавасць не адпускае: — А што такога здарылася? Ці хто памёр?

Памерці дык не памёр, — сеніёрка аспрэчвае апошнюю здагадку. — Людзі нараджаюцца і паміраюць, парадак ужо такі ў жыцці. А тут бяда, не выкурыць, не адагнацца...

Што за бяда такая?

Тхор у куратнік занадзіўся, — цяжка ўздыхае мая субяседніца.

Т... хор?

Тхор горшая бля... як той амапавец у масцы, — абураецца на маё здзіўленне і недавер важная старажылка. — Гэты бандыт вып’е кроў і дзірачкі па сабе не пакіне.

* * *

Ён вып’е кроў і дзірачкі не пакіне — так кажуць у народзе пра элегантных ашуканцаў, тых, хто ў белых пальчатках падмануць і знішчаць ахвяру. Дык пры чым тут бедны тхарок? Звярок сам па сабе прыгожы і лоўкі, хопіць кіўнуць пальцам, ён непрыкметна знікае ў сваіх падзямельных праходах. Мянушку шкодніка і злачынцы ён прыдбаў з-за мордачкі, якая напамінае галаву ў чорнай масцы.

Мая сеніёрка ледзь (...)