Экспансія Паднябеснай

Уладзімір ХІЛЬМАНОВІЧ

Кажуць, калі чалавек перастае здзіўляцца, гэта значыць, што прыйшла старасць. Прызнаюся, што здзіўляцца даводзіцца апошнім часам усё радзей, але адна гісторыя мінулага тыдня неяк моцна ўразіла. З яе і пачну. Гісторыя здарылася ў буйным кітайскім горадзе Чунцін. Дык вось, там у рацэ танула маладая дзяўчына. Яна паслізнулася і ўпала ў бурлівую рэчку. А характэрна тое, што ніхто з навакольнага натоўпу нават не спрабаваў яе выцягнуць з вады. Стаялі, назіралі і здымалі здарэнне на мабільныя тэлефоны. Гэтай студэнтцы ўсё ж моцна пашанцавала. На яе шчасце побач праходзіў 61-гадовы брытанскі дыпламат Стывен Элісан. Гэты немалады ўжо англічанін кінуўся ў ваду і выратаваў дзяўчыну. Пытанне — чаму ж ніхто з мясцовых жыхароў нават не паспрабаваў выратаваць чалавека? Першая версія тая, што аказваецца па статыстыцы бальшыня кітайцаў папросту не ўмее плаваць. Другая — і яна праўдападобная — такія ненатуральныя паводзіны насельнікаў Чунціна ў трагічнай сітуацыі тлумачацца тым, што людзі баяліся дапамагаць — паводле кітайскага заканадаўства, калі б пры ратаванні нешта пайшло б не так, чалавек непазбежна падпаў бы пад крымінальную адказнасць. Прычым з жорсткімі наступствамі. Іншымі словамі, калі ты не прафесійны ратаўнік — стой і не лезь. Гэта ж якую пачварную сістэму правасуддзя трэба стварыць, каб людзі баяліся памагчы бліжняму.

Гераічны ўчынак дыпламата наўрад ці палепшыць дачыненні паміж Кітаем і (...)