Ніва № 48 (3368), 29 лістапада 2020 г.

Вікторыя над прамінаннем

Міхал АНДРАСЮК

Заспетае ў дзяцінстве здаецца вечным. Бацькоўскі дом. Вяз побач з домам. Брукаваная вуліца. Буслінае гняздо на саламянай страсе. Маці. Бабуля. Старэнькі-старэнькі дзядок на лавачцы па-суседску.

Напрыканцы лета кудысьці знікаюць буслы. Глядзіш на нямое гняздо і тонкая абалонка твайго дзіцячага свету дрыжыць ад незразумелага хвалявання. Нешта мяняецца, чагосьці не хапае. Але ж з вясной гняздо ажывае клёкатам і свет вяртаецца на сваё месца. А вяз не распусціўся і ссеклі яго мужчыны, маўляў — мёртвае жывому пагражае.

Аднае раніцы з лавачкі знікае старэнькі дзядок. Летам незнаёмыя людзі падцягваюцца з вялікімі бочкамі кіпячай смалы і закатваюць у асфальт брукаванку...

...як добра катацца на ровары па асфальце! Чым хутчэй круцяцца колы, тым хутчэй знікае з вачэй брукаванка, тым старанней сціраецца з памяці твар старога дзядка. Вуліца ўліваецца ў дарогу, а ты кропляй вады плывеш між берагоў. Не думаеш пра вусце, пра выток. На адзін кароткі міг аддаеш сябе здзіўленню, калі твая вечная бабуля развейваецца ў блакіце бесцялеснай вечнасці.

Маці... Няўжо і яна калісьці ўслед за бабуляй....

Матулі нашы вельмі рана старэліся нам на вачах. Складаны выпаў нечувана на долю іх жыццёвы шлях.

Так кажа Паэт. А калі адыходзяць матулі, кожны з нас на адну невымерную, нязведаную стрэлкамі гадзіннікаў хвіліну становіцца паэтам. І пачынае здагадвацца, што рака жыцця ідзе па крузе, а вытокі і (...)


поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF