Паваротныя дзверы, альбо як увайсці, каб выйсці

Міраслаў ГРЫКА

Сярод шматлікіх пошукавых паездак майго дзяцінства, калі я, насуперак забароне бацькоў, пакідаў родную пясочніцу і бацькоўскі падворак, найбольш цаню адкрыццё гасцініцы «Крышталь», якая ў той час была прадстаўнічай. На самой справе яе чатырохкрылых дзвярэй, якія паварочваліся як карусель — адзіных у сваім родзе ў Беластоку. У Варшаве такіх было ажно пяць. Сусветным рэкардсменам у гэтым плане быў вядома, нью-йоркскі Манхэтэн са шматлікімі хмарачосамі. Паваротныя дзверы былі ўсталяваны ў іх, праўда, не проста, як у Беластоку ці Варшаве, а толькі з практычных меркаванняў. Звычайныя аднастворкавыя дзверы літаральна закліноўваліся з за ветру з за ўплыву розніцы ціску паветра ўнутры і звонку будынкаў, тым большай, чым вышэйшы будынак. У той час гатэль «Крышталь» быў трохпавярховым асабняком побач з хмарачосамі Нью-Йорка. Толькі пры дэмакратыі да яго прыбудавалі адзін-два паверхі. З гэтай нагоды паваротныя дзверы былі зняты. Аднак падчас майго дзяцінства яны тым былі, і яшчэ якія! Чатырохкрылыя, зашклёныя, мудрагелістыя... О, такая сярмяжная «пацёмкіншчына» у маштабе ПНР! Я прызнаю, што мяне з дзяцінства захапляла гэтая з’ява — гэтая схільнасць людзей паддавацца салодкім ілюзіям. Сумна, што такога ідэалагічнага фасада не хапае нават у сучаснай Польшчы. Але гэта дарэчы. Вернемся да дзвярэй, якія верцяцца. Для таго, каб увайсці ў гасцініцу з імі, вам трэба было ўскочыць паміж яго крылаў і (...)