Ніва № 25 (3345), 21 чэрвеня 2020 г.

Прыгажосць закона i справядлівасці

Міраслаў ГРЫКА

Мы патрабуем „каб было лепей”. Толькі ад каго мы гэта просім? Можа, варта ад саміх сябе? Верагодна, гэта i так, хаця мы становімся ўсё больш i больш патрабавальнымі ў гэтым плане. Таму мы хочам, каб было яшчэ лепш — у жыцці i ў палітыцы. I так, пакаленне за пакаленнем. Хто ведае, ці не таму, што кожнаму наступнаму пакаленню жывецца лепш, але не настолькі, што катэгарычна нельга сказаць, што, безумоўна, горш ад папярэдняга. Таму што сапраўды не скажаш. Аднак недастатковасць захоўваецца ў кожнага пакалення. I што яшчэ горш, яна ператвараецца ў енчанне. Нягледзячы на тое, што крывая дабрабыту чалавека, нягледзячы на пастаянныя ваганні, неўзрастае? I гэта факт. На жаль, у кожным пакаленні былі некаторыя вырадкі,якія спрабуюць гэта адмовіць. Як высвятляецца, яны ў асноўным палітыкі. Не абавязкова празорцы — хутчэй самазванцы. Але пра тыху іншы час. Статыстычна кажучы, у параўнанні з кожным пакаленнем, якое ідзе, наступнае жыве даўжэй i прасцей, здаравей, бяспечней i прыемней. Аднак статыстыка мае ў сабе тое, што яна разглядае доўгатэрміновыя працэсы i ігнаруе індывідуальную шкалужыцця чалавека.

Кожны з нас робіць лепш, часам горш i часцей за ўсё не таму, што мы робім дрэнны ці добры выбар, які ўплывае на бліжэйшую будучыню, a таму, што мы альбо ўдалыя людзі, альбо проста няўдачнікі. Як варыянт, нараджаюцца непаўнавартасныя матэрыялы. У рэшце рэшт, сённяшнія няўдачнікі альбо непаўнавартасныя (...)


поўны тэкст артыкула ў друкаваным варыянце газеты або праз тыдзень у архіўным выпуску Нівы.PDF