Пра мізантропію

Міраслаў ГРЫКА

Калі парадыгма якасці саступае месца парадыгме колькасці, пачынае ісці блага. Хоць і добра, бо, паводле марксісцкай дыялектыкі, колькасць у фазе найбольшай інтэнсіфікацыі імкліва пераходзіць у якасць. Цяпер у нас усяго лішак. Нават палітыкі ў палітыцы. У той жа час палітычныя лідары якасна слабеюць і слабеюць эліты ўлады, на якія яны спадзяюцца. І, што натуральна, бенефіцыянтаў такой карлікавай улады імкліва павялічваецца. Больш за тое, такая ўлада мае ў іх сваю апору. Прыклад Польшчы і Беларусі тут відавочны. Але не лепш у ЗША, Расіі ці любой краіне свету. Права пасрэднасці з’яўляецца ўніверсальным і глыбока пранікае ў структуры дзяржавы. Колькасць душыць якасць. Аднак, у адпаведнасці з цыклічнай карцінай змен, гэта знак таго, што ўсё ідзе ў добрым, разумеючы дыялектычна, кірунку. Паводле яго закону, колькасць павінна рана ці позна змяніцца ў якасць. Толькі тое, што якасць новая і з сённяшняга пункту гледжання зусім бясконцая, бо яна арганізуе парушаны парадак таксама непрадказальна, таму таксама выклікае страх і трывогу. Нягледзячы на суцяшэнне, якое выклікае ўсведамленне таго, што кожны цыкл змяненняў мае свой пачатак і канец і што ён паўтараецца ў гісторыі чалавецтва з пэўнай паслядоўнай перыядычнасцю, пасля глыбокага роздуму я сцвярджаю, што гэта дрэнна. Таму што, калі давяраць нязменнасці гістарычных цыклаў, кожнаму этапу паміж сапсаванай якасцю, замененай колькасцю, і рэзкім ператварэннем колькасці ў якасць, (...)